Deze nazomer viel m’n oog op een boek ‘’MEER’’, van filosoof Ralf Bodelier. Samen met Hidde Boersma en Maarten Boudry pleit hij voor positieve impact met ‘’MEER’’. De stevige verhalen uit Grenzen aan de Groei van de Club van Rome (1972), instortende voedselproductie en oprakende grondstoffen ten spijt, draaien zij met feiten de boel om. Juist méér welvaart en welzijn gaat zorgen voor die duurzamere wereld waar we allen zo naar verlangen.

Da’s een verfrissend perspectief in het oog van deze crises-tijd. We leven in een van ’s werelds rijkste delta’s maar euh, het is kommer en kwel qua crises: stikstofcrisis, armoedecrisis, coronacrisis, grondstoffencrisis, energiecrisis, biodiversiteitscrisis, klimaatcrisis, asielcrisis, woningcrisis, watertekortcrisis. Het antwoord tot op heden? Steevast de negatieve boodschap van consuminderen, degrowth. Zeker, de klimaatcrisis valt niet te ontkennen. Moeten we aanpakken. Maar wat je vast nog niet wist: terwijl de CO2-uitstoot op wereldniveau inderdaad stijgende blijft, is deze juist op zijn retour bij welvarende landen als Japan, Australië en Brazilië. In de EU piekte de uitstoot in 1979, met 4,7 miljard ton. Nu is dat nog 2,9.

‘’MEER’’, dus. Dankzij toenemende economieën groeien namelijk ook gezondheid en geluk, welvaart en welzijn. In rijke én arme landen. Ja, dat betekent in eerste instantie vervuiling, kinderarbeid, en lelijk werk in nog lelijkere fabrieken. Maar welvaart betekent ook een drastische verlaging van kindersterfte, vier kinderen minder per gezin en veel minder doden door polio, malaria en mazelen. Dankzij “MEER” zijn afgelopen decennia 1 miljard mensen uit extreme armoede gestapt en… doen we steeds meer met minder. We leren en evolueren. Voor dezelfde behoeftes als 50 jaar geleden hebben we nu stevig minder grondstoffen nodig. Want tja, bijna alle apparaten uit de huiskamer van 1972 hebben we in een smartphone van 200 gram gestopt. Daar heb je nog steeds veel energie en grondstoffen voor nodig, eens, maar veel minder dan toen.

Een wenkend positief perspectief dus. Immers consuminderen voelt als een stap terug. Groeien en innoveren is motiverend, uitdagend, scheppend. Zorgt voor vooruitgang. Voor de tuinbouw en zeker vertical farming is dat expliciet zo. Momenteel gebruiken we 38% van ons aardoppervlak voor land- en tuinbouw. Niet bevorderlijk voor de biodiversiteit en het terugdringen van de CO2-uitstoot hoor ik je denken. Maar het is niet louter hel en verdoemenis. Ondertussen voeden we wel twee keer zoveel mensen met diezelfde 38% aarde dan we deden in 1961. En die lijn zet door. Zijn we vandaag met 7,9 miljard, in 2060 is het andersom: 9,7 miljard mensen. Meer blijven doen met minder dus. En dat terwijl ook de levensverwachting in bijvoorbeeld India, Ethiopië en Bangladesh sinds de Club van Rome exact 50 jaar geleden, inmiddels met ruim 20 jaar omhoog is gegaan. Thanks Tuinbouw, voor jouw bijdrage so far aan een groot, positief getint, mondiaal vraagstuk.